|
IDM
Oschersleben 19-05-2009 Verslag trainingsweek van Caine in Zuid-Frankrijk
Vertrokken om 10 uur ‘s avonds met een bus volgeladen met zowel materiaal als mensen. De gehele nacht (met enkele kleine tussenstops) doorgereden, onderweg nog getrakteerd op regen en zelfs natte sneeuw. De volgende middag na een probleemloze reis van 1165 km om circa half 2 ‘s middags op het circuit Pôle Mécanique van Alès gearriveerd. Verwelkomt door een lekker zonnetje. Er werd deze dag nog door franse motorrijders op het circuit gereden. Tegen de avond konden we onze pitboxen in gebruik nemen en werden alle spullen uitgeladen en naar binnen gebracht. Tjonge, wat kwam er een partij spullen uit de bus. Geen wonder dat de bus onderweg soms een versnelling terug moest. Nog even ter info, de bus is deze winter voorzien van een andere motor en de mensen die dat gerealiseerd hebben verdienen een pluim voor hun prestatie. De bus is er enorm op vooruit gegaan. Een topprestatie!!!
Genoeg gekletst over de reis, nu de belevenis van de eerste
dag. Al vroeg uit de veren na een goede nachtrust om de motoren in orde te maken, benzine te tanken en alle motoren van bandenwarmers te voorzien. Om 9 uur de briefing en indeling van de groepen. Caine gaat vandaag voor het eerst de 128 pk race Triumph proberen te temmen. Deze machine wordt dit seizoen “zijn” race motor, dus moet de machine helemaal naar zijn wensen afgestemd en gesteld worden. Het viel hem wat tegen in het begin van de dag. Allereerst mocht hij niet in de “snelle groep” starten omdat hij niet over een licentie beschikte, ten tweede werd zijn motor op het geluid afgekeurd. Totaal onbegrijpelijk voor ons allemaal, dus een herkeuring met een decibelkiller erin. Balen, weg die mooie sound van de drie cilinder. En ja die franse hebben dus twee dagen staan controleren of die killer er wel inzat, Caine had hem er na twee sessies alweer uitgedaan maar werd mooi terug gestuurd. Pech, dan maar geen gebrul. Uiteindelijk bleek de motor nog helemaal niet naar zijn zin te zitten en te rijden. De problemen zaten vooral in de zithouding ten opzichtte van de versnellingspook en de daarbij behorende quickshifter (schakelen met volgas) instellingen. Door deze probleempjes zat hij nog behoorlijk gespannen op de motor en raakte zijn rechter hand alweer snel verkrampt, een aardige onverwachte tegenvaller.
“Ja”, zei Cees, “dat hoort erbij Caine, de motor staat nog niet op jouw maat. Rustig kijken en afstellen dan komen we er wel.” Cees keek langs de racemotor naar de standaard Triumph van Mark en zag ineens het verschil. “O, kijk nou, die versnellingspook staat totaal anders. Dat gaan we eerst eens hetzelfde zetten.” Tien minuten sleutelen en ineens was het een andere motor, een stuk beter meteen. De baan weer op, volgende ronde naar binnen, tot drie keer toe en de quickshifter deed het perfect. In de volgende twee dagen met vele sessies heeft Caine slecht eenmaal mis geschakeld, het quickshifter probleem is definitief opgelost. Na twee sessies had Caine het wel gezien bij de Sportgroep en hebben ze gevraagd of hij naar de ‘Snelle Racegroep’ over mocht. De baancommissarissen hadden inmiddels al gezien dat hij in die groep geen gevaar opleverde, hij zou goed mee kunnen komen. Hoewel hij dezelfde morgen langs de baan had gestaan en de rest hem hoorde mompelen: “wauw die gaan hard, daar moet ik nog heel wat aan werken om er bij te komen.” Nu hij met Cees in dezelfde groep reed kon hij zich in
eerste instantie aan Cees optrekken. Na enkele sessies reed hij iets sneller dan
Cees. Echter in een gesprek met Cees zei hij dat de linkerbochten (twee in het
hele circuit) echt niet wilde lukken, hij baalde daar best een beetje van.
“Rustig opbouwen Caine”, was Cees zijn antwoord, “het komt nog wel.” Inmiddels hadden de mannen voor Caine ook een reflecterend hesje geregeld. Nu mocht hij voorrijden met de mannen van de sport 1 groep Mark, Jerry, Wiggert en Ronald. Zij waren hier heel blij mee en je zag deze mannen vrij snel naar een hoger niveau groeien, door achter een ervaren iemand aan te rijden leer je de lijnen sneller kennen en durf je al snel harder te rijden. Vooral Mark kreeg in een dag er veel zelfvertrouwen mee. Natuurlijk ook wel een beetje begrijpelijk hij reed hetzelfde type motor. Dan heb je als je erachter rijdt al snel zoiets van: “wat hij kan met die motor, dat kan deze machine ook” en met een beetje lef ga je dan al vlot volgen. Na een geweldige eerste dag, een lekker portie macaroni wat napraten en douchen al om 10 uur onder de dekens. Caine wilde niet bij al die snurkers slapen. Heeft dus op het asfalt tussen banden, motoren en een klein aggregaat zijn tentje opgezet. Een koude nacht volgde, maar gelukkig had iedereen zich er na vorig jaar wel goed op voorbereid.
Allemaal lekker geslapen.
De ochtend erop begon wat moeilijker, om 8 uur liep de
aerobicdame al te roepen waar iedereen bleef. Na een moeilijke aanloop werd er
toch door een man of 30 een behoorlijk zware warming-up gedraaid…Om daarna
direct in het pak te springen. Na de eerste sessie kwam weer die linkerbocht ter sprake. “Oké”, zei Cees. “We gaan een Michelin als voorband monteren, deze voorband is wel op. Misschien dat het dan beter gaat.” Helaas dit was geen succes. Integendeel, deze band maakte Caine onzekerder dan de vorige. Dit type band stuurde niet fijn in en gaf zo geen vertrouwen. “Tja Caine, dan heb ik nog 1 set race Dunlop’s voor je, maar daar moet je dan wel nog anderhalve dag mee doen.” Caine antwoordde: “Oké dat is goed als ze op zijn ga ik het gewoon rustiger aan doen.” In de middag pauze (van 12 tot 2 uur werd er niet gereden) de banden gewisseld. Je leest het snel maar dit is toch met de hand een hele klus en Cees heeft in deze drie dagen het wel tien á twaalf keer gedaan. De bevindingen met de Dunlops. Na enkele ronden begon Caine al bij Cees weg te lopen. Behoorlijk opgewonden kwam hij de pits in. Deze banden gaven het vertrouwen wat nodig was en ook de linker bochten gingen beter. Dat was later op de dag ook wel te merken, hij reed nu echt snelle sessies. Een enkeling kon hem nog bijhouden (de ONK Supersport mannen), maar hij deed op deze baan weinig voor ze onder. En de Triumph Daytona? Die loopt super, op het rechte stuk pakt hij vele R6 motoren en zelfs de R1 van Gerard heeft moeite met de Daytona, wat een motor! Op deze baan kwamen ze echter net aan de 200km/h, dat is voor motorracebegrippen niet snel. ‘Mickey Mouse baantjes’ worden deze banen genoemd.
In de middagpauze zat het er voor Mark en Jerry helaas al weer op. Deze zijn naar het vliegveld van Nìmes gebracht om weer huiswaarts te keren. Ze hadden beide nog graag gebleven het was ze weer veel te snel gegaan. Luuk had nog een leuke gadget meegebracht, een camera voor op de motor. Gemonteerd bij Caine op het stuur gaf dit al een heel leuke indruk van het circuit en de snelheid waarmee gereden werd. ’s Avonds pannenkoeken gegeten, je kon ze bestellen met spek, spek/kaas of naturel, bakker Cees regelde het allemaal. Daarna nog een rondje circuit gedaan in het volle maanlicht, nu pas zag en voelde je het behoorlijke hoogte verschil. En geloof het of niet om 10 uur lagen we allemaal weer plat.
De derde en alweer laatste racedag heeft ons getrakteerd op een dag zonder wind en een temperatuur van rond de 20 graden, prachtig! “Hé, die franse lui van de geluidscontrole zijn er niet.” Dus Caine heeft meteen die decibelkiller eruit geschroefd! Ja eerlijk is eerlijk het klonk een stuk mooier. Vandaag was vooral een plezier dag, de banden waren bij iedereen wat minder, ook daar kan je weer mee leren rijden en je grenzen opzoeken. Soms leek het dat ook met een iets mindere band er nog steeds even snel gereden werd. Wat opviel was dat, in tegenstelling tot vorig jaar, Caine totaal niet meer vermoeid was van het remmen en bewegen op de motorfiets. Het trainen in de sportschool werpt zijn vruchten af. Tussendoor reed hij weer enkele sessies als marshal voor bij de andere mannen. Na de middag deden we het allemaal iets rustiger. Camera “gemonteerd” op de achterkant (geweldig spul die ductape, daar kan je alles mee vastplakken) en enkele leuke filmpjes gemaakt met alle groepen.
De laatst sessie van de dag hebben alle rijders in de sport 1 gereden, hierdoor konden vanaf 17.20 uur beginnen met opruimen. Gerard en Cees hadden al een scenario opgesteld wie wat zou doen: eten maken, bus inruimen, douchen, afwassen en pitbox in orde maken. Na weer een lekkere maaltijd startte na het afscheid nemen van enkele andere groepen om 8 uur de bus om weer richting huis te vertrekken. Eerst nog een beetje moeizaam, want de Tom Tom was de weg kwijt. Dus reden we Alès uit op een printje en de herkenningspunten van ons allen. Na enkele “herberekeningen” van Tom had hij de juiste route tot aan de snelweg gevonden. En vooraf gegaan van een wagen met zwaailicht en achterna gezeten door twee vrachtwagens met een extra brede lading hebben we de weg terug weer gevonden. Een ieder vermoeid hangend en half liggend hebben we de nacht doorgereden om de volgende ochtend na nog een lekker ontbijt met gebakken ei ergens tussen Brussel en Antwerpen, rond half 12 ‘s middags weer thuis neer te strijken.
We kunnen terugzien op een mooie week waarbij vele weer hebben bijgeleerd, veel plezier hebben gehad en Cees en Caine de motor klaar hebben kunnen maken voor het komende seizoen. En wat we zeker even moeten vermelden: er is niets stukgegaan en we zijn allemaal heelhuids teruggekeerd. Alhoewel Caines racepak wel enige schade aan zijn knieën, heupen,schouders en ellebogen achter heeft gelaten, het zat te krap!
Cees, Gerard, Mark, Jerry, Gert, Gerrit, Wim, Wiggert, Ronald, Luuk, Caine en onze vrouwen thuis. Allemaal bedankt voor deze geweldige week namens de “auteur” van dit schrijven.
Co Kentrop (pa van Caine)
|
